Waarom haat je het geluid van je eigen stem?

Jordon Gaines, , 15 april 2013

Ik hou van home video's. Mijn ouders hebben mij gefilmd, met detsijds gigantische camcorders over hun schouder. Zij documenteerden mijn eerste waggelende stapjes en mijn eerste woorden. Ik genoot van die beelden eh het geluid. Maar toen ik keek naar de homevideo over mijn de tienerjaren kromp ik ineen. Ugh ... is dat eigenlijk mijn stem? ... klinkt die zo?

Ja, het is helaas mijn stem, en zo hoort iedereen mij spreken. Maar waarom is het zo onplezierig om een opname van onze eigen stem te horen?

Lucht en bot

Onze oren horen geluid van onze eigen stem op twee manieren: via lucht of via het bot.

Het luchtgeluid horen we via trommelvliezen, de 3 trillende gehoorbeentjes (hamer, aambeeld en stijgbeugel) en de cochlea. De cochlea, het slakkenhuis, is een met vloeistof gevulde spiraalstructuur, die trillingen in zenuwimpulsen omzet, die in de hersenen worden geïnterpreteerd.

Wat we horen als we spreken, is zowel via de lucht als via het bot. Het geluid dat via botgeleiding hoorbaar is, zijn de vibraties van onze stembanden, die rechtstreeks het slakkenhuis bereiken. Door onze schedels komen vooral de lagere frequenties goed door. Daarom horen we vaak onszelf met een hogere stem als we naar een opname van onszelf luisteren.

"Als iemand luistert naar een opname van de stem komt het botgeleide deel geëlimineerd. Men hoort alleen de component die door de lcuht komt", aldus Dr Chris Chang, een KNO-arts uit Warrenton, Virginia.

Hekel

Dat verklaart waarom we onze stem anders waarnemen, maar waarom hebben we een hekel aan wat we horen van onszelf?

Dat is een beetje analoog aan de manier dat we ons in de spiegel zien. Dat verschilt ook van een foto.

Als we opgroeien wennen we aan al onze asymmetrie zoals weerspiegeld in de spiegel. Ons haar naar links, de kleine moedervlek op onze rechterwang, dat afgebroken stukje van onze linker snijtand bijvoorbeeld. Als we een foto van onszelf zien, komen al deze kleine verschillen niet overeen met wat ons brein verwacht te zien.

Op dezelfde manier hebben we onze stem, vervormd door botgeleiding, leren kennen. De luchtgeleiding kennen we niet op zichzelf. 

"We hebben eigenlijk nooit onze stem leren horen zoals andere mensen die horen, vandaar onze verbazing bij het horen van een opname," zegt Pascal Belin, hoogleraar psychologie aan de Universiteit van Glasgow wiens onderzoek zich op vocale perceptie richt. "We vinden het moeilijk te geloven dat het eigenlijk onze eigen stem is."

Johnny Depp, Meryl Streep, en Denzel Washington kijken naar verluidt niet naar hun eigen films. Misschien zijn ze perfectionisten. Maar misschien zijn ze hun prestaties teveel aan het -analyseren.

Wat mijzelf betreft? Ik kijk naar mijn films met het geluid uit, met ondertiteling.

Jordan Gaines is wetenschappelijk schrijver en neurowetenschappen. 

Bron: nbcnews