Vraag het mij dan niet!

Als je mij zou vragen wat me dwars zit, dan moet ik je wel antwoorden:

‘Het gevoel dat me bekruipt als men tegen mij op verjaardagen en partijen een boom opzet over geluidsoverlast!’

Kent u, als lezer van Geluidnieuws, dat gevoel van onbehagen? De moeite die men heeft, om de impuls te onderdrukken, gevolg te geven, aan de drang om de dan volgende ongenuanceerde stellingen met inhoudelijke argumenten – die voor dergelijke gelegenheden veel te diepgravend en langdradig en oh zo politiek incorrect – te nuanceren? Herkent u dat? Laat me even schetsen wat ik bedoel. Stel u een ruimte voor, bol van het lounge-effect, waarin u ongelukkigerwijs juist tegenover die zwager met die ongefundeerde stellingen bent komen te staan. Na wat heen- en weergestaar – in de weet dat u ‘iets met geluid doet’ – wordt de aanval geopend:

Hij: ‘Nee, dan Schiphol!’

Jij: ‘Nou!’ (starend in het iets te vol geschonken glaasje buitenlands gedistilleerd, in de hoop dat die andere drinkbeker aan je voorbij gaat)

Hij: ‘Als ze het mij van tevoren hadden gevraagd, dan had ik ze zo kunnen vertellen dat de aanleg van een vijfde (of was het de vierde?) baan tot meer geluid zou leiden! Logisch toch? Vier, plus één issseh … Meer dan vier! (waarop hij, trots op de ternauwernoodse redding, een ferme slok van iets ongedefinieerds alcoholisch neemt en achteloos een borrelnootje een sierlijk boogje door de lucht laat vliegen, om hem op zijn eigen vijfde baan te laten landen en vervolgens krakend tussen de kiezen te verpulveren)

Jij: Euhh, tsja er is toch – in weerwil van de invoerfout – uitgegaan van een gelijkwaardige overgang van planologische kernbeslissing naar luchthavenverkeersbesluit.

Hij: ……… Ja, dat zeg ik, lekker meer banen, lekker meer vliegen en van lieverlee heel west-Nederland de moord laten sterven van die herrie!

TSJAPP!

Dat is het moment, NU slaat ‘ie toe: kan-ik-zal-ik-mag-ik-wil-ik-ja-nee-ja-nee-wel-niet?? Dit is het moment dat je een vlammend betoog kunt gaan houden over dat het logisch is dat de gerapporteerde hinder toeneemt, omdat een deel van de minder belaste locaties hinderklachten blijft leveren terwijl een deel van de ‘nieuwbelaste’ locaties een toename van de hinderklachten genereert, maar dat dit niet inhoudt dat de feitelijke geluidsbelasting toeneemt. Daarnaast kan je uitleggen dat bovendien op basis van deze gegevens alleen geen uitspraken kunnen worden gedaan over de nadelige gezondheidseffecten omdat bekend is dat bij geluidsbelastingen van meer dan 70 dB(A) de kans op cardiovasculaire aandoeningen significant toeneemt, maar dat nog niet inhoudt dat Schiphol verantwoordelijk is voor een toename van de hartaandoeningen in west-Nederland.

Herkent u – los van de setting en de acteurs – het gevoel???

Schiphol uit het voorgaande voorbeeld kan uiteraard ingewisseld worden door de … jawel … traumaheli’s, millibeluitspraken, isolatie door eierdozen, de zegeningen van 30 km/h-zones en windturbines, menselijk stemgeluid, …

Het is goed dat Nederland ontwikkelt, dat de aandacht is verschoven naar het o-zo-belangrijke normen en waarden debat (natuurlijk moeten vooral staatssecretarissen met ‘Excellentie’ worden aangesproken!) en naar de uitvoering van richtlijn 1999/30/EG van de Raad van de Europese Unie van 22 april 1999, waardoor deeltjes met een diameter van minder dan 10 micrometer alleen al in Zuid-Holland zestig projecten de uitvoering verhindert. Dat maakt het voor akoestici weer dragelijk het sociale leven te betreden. We kunnen nu tijdens de borrel met zwagerlief eveneens niet gehinderd door kennis van zaken meepraten over integratie en roet, in plaats van heen en weer geslingerd te worden tussen borrelpraat en akoestisch geweten.

Een bijkomend voordeel is het effect in bredere maatschappelijke context: het maakt namelijk bovendien dat niet meer de wondere wereld van de dB wordt misbruikt om populisme te bedrijven door een invulling aan de representatieve democratie te geven, die de schijn moet geven van de directe democratie, maar feitelijk tot de Platoiaanse anarchie zal kunnen leiden. De hakkelende prietpraat van hoge en minder hoge bestuurders blijft voorlopig verschoond van misplaatste dB’s en frivole interpretaties van het fenomeen hinderbeleving. De bal ligt voorlopig in de hoek van het team LuVo, die de staatssecretaris bezig zien als hij de Europese dochterrichtlijn met een ministeriële richtlijn probeert te omzeilen (bijna).

Helaas is deze vrede wreed verstoord: vandaag las ik het nieuwsbericht dat er vier nieuwe middelen zijn ontdekt tegen geluidshinder:

  • Dubbellaags ZOAB;
  • Schermtoppen;
  • Raildempers;
  • Vlak slijpen van de spoorstaven.

Nu, met TAED!

Er bekruipt me een vaag deja-vu-gevoel. Maar dat onderdruk ik natuurlijk met een hemels gelukgevoel in de wetenschap dat de geluidshinder door spoor- en wegverkeerslawaai vanaf nu tot het verleden behoort. Dit temeer doordat – vast vanwege de bezuinigingen – € 110.000.000,- beschikbaar is gesteld voor de sanering van rail- en wegverkeerslawaai. Ik ga er dan van uit dat dit bovenop het budget van € 1.050.000.000,- dat nodig is voor de sanering van de naar verwachting 410.000 saneringswoningen (wegverkeerslawaai). Kijk, dat schiet op!

Ik maak me maar geen illusies, als de fijn-stof-problematiek is opgelost door daar het zeezout op in mindering te brengen en de bewindslieden worden aangesproken met de titulatuur die hen toekomt (mail suggesties naar teus.mopher@geluidnieuws.nl, “Excellentie” is al geopperd!) zal geluid wel weer een bron van vermaak op verjaardagen en partijen worden. Al was het maar om de vluchtdeur die dan in een dove gevel mag zitten (wha, ha, ha, ha … hoe heten de platen van een scharnier ook alweer?!). De hardnekkige publiciteit en het feit dat iedereen ervaringsdeskundige is, maakt dat onherroepelijk zal worden geappelleerd aan het verantwoordelijkheidsgevoel van de akoestici onder ons. Dan rust weer die onmetelijke zware taak op onze schouders het wereldbeeld van onze gesprekspartners waterpas te zetten. Akoestici zijn eigenlijk – we weten het allemaal – de Louis Couperus van de milieutechnologie.

Ik zal dus persoonlijke groei moeten gaan vertonen om aan het onbehagelijke gevoel dat appelleert aan de behoefte om kennisoverdracht te plegen, een elegante invulling te geven. Dat is een hele opgave voor een megalomane, betweterige stijfkop.

Edoch, het is het noodlot, ontwijken is geen optie. Vorig weekeinde was hij er weer, er landde weer iets onbestemds-borrelnootachtigs op mijn overhemd. Pertinent geen fijn stof!

T. Mopher

© 2005 T. Mopher. Overname alleen toegestaan met toestemming van T. Mopher.

Reactie? Schrijf naar teus.mopher@geluidnieuws.nl 

home...