Groeten van Rottumeroor

Het Nederlands Blazers Ensemble, één van de dingen waar we als klein landje trots op mogen zijn, heeft er de laatste jaren een traditie van gemaakt om het nieuwe jaar met een concert in te luiden. Daarmee biedt het ensemble tegenwicht aan de gladgestreken truttigheid uit Wenen, die ons per Eurovisie wordt voorgeschoteld. Want het programma is meestal vernieuwend en altijd verrassend. Achtjarige componistjes, rijkelijk voorzien van de intellectuele bagage waarmee Amsterdam Oud-Zuid zo zwaar beladen is, dragen met grote ernst en de tong uit de mond hun eerste noten aan het blazersensemble op. Pappie is er ook bij en heeft voor de gelegenheid zijn eigen blazer thuisgelaten. Meestal zijn de kids verbaasder van hun eigen composities dan de uitvoerenden. Dit jaar stond het concert in het teken van de straatmuzikant. De Van Baerlestraat stroomde op 1 januari over van alle creativiteit die een leven aan de zelfkant van onze volgevreten samenleving in een mens noodgedwongen losmaakt. Of de concertbezoekers ervoor gezorgd hebben dat de muzikanten beter af waren dan op een willekeurige dag voor de ingang van de Bijenkorf staat nog te bezien. Vele van deze onopgemerkte openluchtmusici zouden met enige bijschaving gemakkelijk het concertpodium kunnen halen, maar vanwege de dreigende gehoorschade (een recente studie pleit voor een sticker op piano´s en vooral op pauken, omdat het gebruik ervan tot gehoorschade voor de omgeving kan leiden. Maar ja, dat lossen we in een symfonie-orkest toch samen wel op ?), vanwege die gehoorschade kiezen de doorgeschoten wonderkinderen voor de openbare weg, waar ze op een willekeurige zaterdag een maand bijstand gemakkelijk evenaren. Opmerkelijke types zitten ertussen. Het centraal station in Utrecht wordt het laatste jaar geteisterd door een dwarsfluitist die in navolging van de pianist Glen Gould onder het spelen zo gebukt gaat, dat zijn fluit over de tegels sleept. In het volgende gangetje speelt accordeonist, wiens wiegje vermoedelijk in de Balkan of in de steppen van Centraal Azië heeft gestaan. Zijn repertoire is echter een mélange van Parijse musette-nummers uit de jaren ´50. Sous le ciel de Paris, overdekt in het gangetje van Hoog Catarijne, uitgevoerd door een Kazachstanees, die voor het gemak ook wel eens wat maten overslaat. Een man om in te lijsten, want als dit niet de multiculturele samenleving is dan eet ik mijn stembiljet op. Hij is ingeburgerd, hij verdient een aardige grijpstuiver, hij zorgt voor een aangenaam klimaat in een troosteloze omgeving, en als hij nog wat blijft oefenen op de Greatest Hits van Charles Trenet, dan zorgen wij wel dat hij niet uitgezet wordt. In het kader van de inburgering gaan we hem ook "tulpen uit Amsterdam" leren.

© 2003 Rottumeroor. Overname alleen toegestaan met toestemming van Rottumeroor.

Reactie? Schrijf naar rottumeroor@geluidnieuws.nl 

home...