Groeten van Rottumeroor

De permissive society is op zijn retour. Onder invloed van de culture revolutie van 1968 hebben we bijna een halve eeuw in de veronderstelling geleefd, dat alles moest kunnen. Meedrijvend op die stroom kregen de deregulerende bestuurders alle kans om de invloed van de overheid op ons aller leven te verkleinen. Wat in de tachtiger jaren nog deregulering heette werd in de laatste 8 Paarse jaren marktwerking genoemd. Maar de doelstelling was hetzelfde (minder overheidsuitgaven en dus minder overheidsbemoeienis) en het effect ook: we maken zelf wel uit of we een achterlicht op onze fiets hebben of niet; voetbalsupporters hebben vrijheid van meningsuiting en roken?, dat lossen we samen wel op! Vrijheid blijheid werd het grootste goed en het was mooi meegenomen dat de belastingdruk tegelijk mee omlaag ging. Maar ineens zijn we wakker geschrokken en stellen vast dat er wel vrijheid voor iedereen is, maar dat de bijbehorende blijheid slecht verdeeld is. Want Oom agent heeft zich achter zijn PC teruggetrokken en komt niet eens meer achter zijn bureau vandaan om de dief van je fiets te zoeken. Met je zoontje naar het voetballen is niet meer mogelijk want het ventje loopt voor het leven trauma's op van de ziektes die hem daar door de supporters uit het belendende vak worden toegewenst. En dat samen oplossen van het rookprobleem komt toch vooral neer op een zich gelijkmatig door het kantoorgebouw verspreidende nicotinedamp. Ineens is er weer behoefte aan gezag: de bolletjesslikkers allemaal de bak in, de Arena alleen nog gebruiken voor Aïda en de korfbalcompetitie, en roken? daar moet de baas nu eindelijk maar eens paal en perk aan stellen. Onder de Ministers Nijpels, Alders en Pronk is het bij het Ministerie van VROM al niet veel anders geweest. Het milieubeleid moest "verinnerlijkt" worden, want de overheid was er niet om grenzen te stellen maar om de markt in werking te stellen. En zo lieten we het aan Schiphol en Rijkswaterstaat zélf over welke geluidgrenzen ze zichzelf wilden stellen; als de auto- en aeromobiliteit maar gewaarborgd zijn, want de schoorsteen van Nederland Distributieland moet wel blijven roken (dat lossen we toch samen wel op?). Zo kregen we steeds meer behoefte aan Marktwerking In Geluidbeleid: vrijheid blijheid tenslotte. Maar ineens wordt het ons duidelijk dat de vrijheid van de een toch niet altijd de blijheid van de ander is. De keurige Nederlandse Stichting Geluidhinder, die ons al die jaren heeft voorgehouden dat de bestrijding van geluidhinder vooral in onze eigen handen lag (deregulering tenslotte) verbindt zich plotseling met de militante Stichting BAM (Bestrijding Akoestische Milieuverontreiniging) en organiseert een stiltemiddag die toch vooral te begrijpen is als een oproep aan de politiek, aan de bestuurders die boven ons gesteld zijn, om eens iets te doen aan de geluidterreur waaraan we allemaal in vrijheid blootgesteld zijn. De nationale volksfeesten van 30 april en 5 mei gaan gepaard met een explosie van geluid. Op talloze straatpodia wordt de blijheid vormgegeven door de vrijheid om de omgeving tot diep in de nacht in een moordend houseritme onder te dompelen. Maar het nieuwe denken kweekt onverwachte dapperheid: in Hilversum protesteren twee (!) bewoners tegen het feit dat het door de plaatselijke horeca georganiseerde evenmentenpodium voor hun deur een geluidniveau van 100 dB op hun gevel mag maken. En wat niemand verwacht had: ze worden door de rechter in het gelijk gesteld ! Die rechter vindt 85 dB wel voldoende blijheid. De horeca reageert als door een wesp gestoken. Met slechts 85 dB valt er niets meer te genieten, ze voelen zich beknot in hun vrijheid om feest te vieren. Maar de rechter is onverbiddelijk. Het was die kroegbazen blijkbaar even ontgaan dat de permissive society voorbij is.

© 2002 Rottumeroor. Overname alleen toegestaan met toestemming van Rottumeroor.

Reactie? Schrijf naar rottumeroor@geluidnieuws.nl 

home...