Groeten van RottumeroorIn de fatale Oudejaarsnacht kon de traumahelicopter van het AMC niet naar Volendam vliegen; de milieu-eisen hielden hem aan de grond. De media en vele ingezonden-brieven-schrijvers zagen hierin een aanleiding de onwrikbaarheid van de geluidwetgeving maar weer eens ter discussie te stellen. Afgezien van het feit dat, naar later bleek, niet zozeer de geluidwetgeving de boosdoener was, maar veeleer de krappe budgetten, waardoor er geen nachtnavigatie met de helicopter mogelijk is en er ook geen traumateam beschikbaar is om per helicopter vervoerd te worden, was de verontwaardiging de eerste dagen na de ramp algemeen. Niet alleen het verbod op nachtvluchten stuitte op wijdverbreid onbegrip, maar vooral ook het feit dat het AMC zich van een dergelijk verbod ook nog iets had aangetrokken. Zover is de deregulering immers al voortgeschreden dat wie zich aan democratisch vastgestelde regels houdt door de meerderheid voor gek wordt verklaard. De algemeen geldende praktijk is toch, dat we met zijn allen wel milieuregels hebben opgesteld (soms de strengste van Europa, vertellen we trots!) maar dat als het geld kost, of als we er een kwartiertje later door op ons reisdoel aankomen, of als we er onze verre vakantiebestemming voor op moeten geven, dat we dan diezelfde strenge milieuregels aan onze laars lappen. Opvallend was de brief in de Volkskrant van 13 januari waarin een verpleegkundige verklaarde dat op verschillende onder het helidek gelegen verdiepingen van het ziekenhuis het werken geruime tijd onmogelijk was als het kreng startklaar gemaakt moest worden. Daarom was het begrijpelijk dat de heli niet gestart was. Deze waarschijnlijk zwaar onderbetaalde idealiste slaat de spijker bijna op de kop. Want waar het óók om gaat is dat we het kennelijk als een gegeven beschouwen dat zo’n helicopter het lawaai produceert dat minstens gelijkstaat met 5000 electriciteitscentrales van een middelgrote stad. En dat we het normaal vinden dat je overal in het ziekenhuis horen en zien vergaat als het ding staat warm te draaien. En dat er rondom dat ziekenhuis, dat overigens zo goed als bovenop twee autosnelwegen ligt, gewoon een woonwijk ligt waar mensen het bij een “goede woonkwaliteit” behorende klankschap verwachten. Alsof er geen methoden zouden bestaan om zo’n heli een klein beetje stiller te maken. Alsof je dat helidek niet behoorlijk zou kunnen afschermen van de omgeving. Alsof er geen boekenkasten vol zouden zijn geschreven over het isoleren van gebouwen tegen geluid en trillingen. Alsof we niet ooit, lang geleden, een wet hebben aangenomen die op planologische gronden lawaaiige activiteiten en geluidgevoelige bestemmingen beoogde te scheiden. Maar nét als in Volendam, en gelukkig met minder ernstige gevolgen, gooide de overheid lang geleden de handdoek in de ring: het toestellenbeleid, waar Brussel nu voor zorgt, de woningisolatie, de zonering van grote lawaaimakers, de controle van nooduitgangen, het is allemaal verwaterd, niet gehandhaafd, te moeilijk, te veel, te duur, en dus overgelaten aan de Markt. Hoeveel voetbalstadia moeten er met boze, lawaaigestresste mensen worden gevuld voordat ook dáaárvoor de overheid weer zijn verantwoordelijkheid neemt ? © 2001 Rottumeroor. Overname alleen toegestaan met toestemming van Rottumeroor. |
Reactie op deze kolumn? Schrijf naar rottumeroor@geluidnieuws.net