Groeten van Rottumeroor

Al sinds de lang vervlogen dagen van Gorter schijnt een nieuwe lente met een nieuw geluid gepaard te moeten gaan. De lente van 2001 brengt de geluiden van het platteland dichterbij; terwijl de eerste boerenbedrijven “geruimd” worden brengt het Ministerie van VROM de AmvB voor geluid van boerenbedrijven uit. De stadsmens in beteren doen trekt naar buiten en verwacht daar zijn ideale leefomgeving aan te treffen, maar het platteland van Nederland wordt nog altijd gedomineerd door de agragrische bedrijven die daar sinds jaar en dag vorm aan gegeven hebben. Het design van de onbebouwde omgeving is in Nederland in handen van aan de overheid gelieerde beheersorganisaties en van natuurbeschermers en agragriërs. De aanwezigheid van de laatsten gaat gepaard met ongewenste neveneffecten zoals stank en lawaai (over de verbijsterende lichthinder van onze nationale trots, de kassen met anjers en nederwiet, graag een andere keer). De vraag welke geluiden als “gebiedseigen” moeten worden beschouwd en dus ongeacht hun geluidbelasting getolereerd dienen te worden (ik ken mensen die elke morgen door een hitsige merelman wakker worden gefloten) en welke andere geluiden dus “gebiedsvreemd” zijn en derhalve te vuur en te zwaard bestreden moeten worden, houdt veel regelgevers en hun adviseurs al jaren uit de slaap. Wie langs de Seine-oevers in Parijs loopt en het oorverdovende lawaai ervaart van de autosnelwegen die daar zo fraai met de rivier gebundeld zijn, mag niet klagen over dit gebiedseigen geluid. Maar wie op zijn zondagse wandeling door het Amsterdamse Bos vaststelt dat de Boeings wel weer erg laag vliegen mag dat wčl. Net als licht en stank is geluid vooral hinderlijk op de plaatsen en ogenblikken dat je het niet kan gebruiken čn niet verwacht. Ooit hadden we de intentie gebieden aan te wijzen (de zogenaamde Stiltegebieden) waar je uitsluitend gebiedseigen geluiden zou kunnen ervaren. Stil zou het er niet zijn: de wind in een bosje geriefhout veroorzaakt gemakkelijk geluidniveaus die elke voorkeursgrenswaarde te boven gaan. Maar dat zijn gebiedseigen geluiden en daar zullen we ons niet aan ergeren. Wčl aan het halflegale motorcrossterrein dat aan de rand van zo’n stiltegebied de stilte aan stukken scheurt. Met de typische plattelandsgeluiden is iets anders aan de hand. Het loeien van een tochtige koe of zelfs het ratelen van een machine om het hooi te keren, we zijn graag bereid dat te accepteren als we er een vrij uitzicht over de goedbemaaide en welbemeste weilanden voor terugkrijgen. Maar met het gillen van de biggen bij het inladen voor het zoveelste tripje in hun jonge leven willen we liever niet geconfronteerd worden. Dat brengt ons immers te dicht bij die andere verschijningsvorm van hetzelfde varken: het krokant gebakken karbonaadje naast onze andijviestamp. Wél gebiedseigen, maar niet gevoelseigen, dat geluid. Gelukzalig en tevreden knorren, dat gaat nog wel. Maar met dat gegil moet het maar eens afgelopen zijn ! Hopelijk brengt de nieuwe AmvB uitkomst. Toch heeft men een triviale kans over het hoofd gezien: Nederland loopt voorop als het om biotechnologie gaat; is er al een project gestart om het gil-gen uit varkens te verwijderen ? En het loei-gen uit koeien ? Het kraai-gen ? Het zou het platteland een stuk leefbaarder maken.

© 2001 Rottumeroor. Overname alleen toegestaan met toestemming van Rottumeroor.

Reactie? Schrijf naar rottumeroor@geluidnieuws.net

home...